آشپزخونه یِ روشن

دیوارها، از چهار جانب اتاق، به او نزدیک می شوند. نفسش گرفته است. بی قرار و ناشکیب است و هر لحظه اش، آستانه یِ انفجارِ بغضی است که راه سخنش را بسته است. شب ها، کوچه گرد شهرغریب است. چون دیوانگان پایش روی پدال گاز است و صدای هارهارِ گریه اش، از تمام آوازه خوان ها ی ضبط صوتش، بلندتر است. ها! رفیق. امروزِ نویسنده یِ این بلاگ چنین است. دماغی برای آشپزی که سهل است برای زندگی هم ندارد. باشد که روزهای روشن، نزدیک باشد.