چای ماسالا - Masala chai

تمام چایِ مصرفی جهان (سفید، زرد، سبز، اولُن oolong و سیاه)، گونه هایی از گیاهی به نام کاملیا سینِنسِز Camellia sinensis، می باشند که متولد چین است.

هندوستان بعد از چین، دومین تولید کننده چای در جهان است. شهرهایِ دارجلینگ، آسام، بنگال و سیلان (که دوتا ی آخر در زمان قدیم قسمتی از هندوستان بوده اند)، تمامشان امروز، معرفِ مطبوع ترینِ چای ها در دنیا هستند. کلیه یِ امورات مربوط به چای در هند، از تولید و تایید و صدور و ... توسط "کمیسون چای هند Tea board of India" که یک نهاد دولتی است، اداره می شود.
و اما از نِگرِ مصرف، گرچه به لحاظِ سرانه یِ فردی، ایرلند، جایگاه نخست را در جهان داراست اما هند، با مصرفِ هفتاد درصد چای تولید شده در جهان، روی کُرسیِ نخستینِ نوشندگانِ چای در جهان نشسته است.
ماسالا چای، در بیشتر کشورهایی که از واژه یِ Tea، برای چای استفاده می کنند، اختصارن، چای chai گفته می شود و کاملن شناخته شده و بسیار محبوب است. ماسالا چای، به معنای چایِ ادویه دار است. طبخِ این چای، شهر به شهر، ناحیه به ناحیه و حتی خانه به خانه، با هم فرق دارد و اینجا، تقریبن همه معتقد هستند، روش خودشان، بهترین است!
من هم روشی را که به نظرم بهترین جواب را داده است، اینجا می گذارم. چای، هل، دارچین، زنجبیل، شیر و شکر، مواد ثابت این چای هستند، شما می توانید ادویه های دیگر منتخب خودتان را به این ها اضافه کنید یا در میزان آن ها بر حسب ذائقه یِ خود، تغییر ایجاد کنید. ماسالا چای هم، مثل خوراک های خیابانی هند، دکه ها و گاری هایِ یِ فروشِ زیادی در سراسر هند را، به خود اختصاص داده است و به فروشندگان آن "چای والاChai wallah" می گویند.
"والاWallah" در زبان هندی، یک پسوندِ نسبی است که به شغلِ شخصی نسبت داده می شود. به عنوان مثال ریکشا والا Rickshaw wallah، راننده یِ ریکشا* است و همان "چی" در زبان پارسی است. مثل "کتابچی"، "ساعتچی" و ...

تصاویر به ترتیب از اینجا، و آنجا، برداشته شده است. 


ریکشا*: نام سه چرخه های موتور دار است که حمل و نقل مسافران را، در هند عهده دار است و هر ریکشا، ظرفیت سه مسافر را دارد. این ریکشاها، قبلن با دوچرخه حرکت می کرده اند و پیشتر، یک دونده آن را می کشیده است.

نخستین آثارِ حضور چای در مکتوبات هند، به کتاب حماسی/اخلاقیِ/عشقی معروفشان، رامایانا Ramayana، برمی گردد. تصمیم گرفتم توضیح کوتاهی درباره یِ این کتاب بدهم، که این نوشته رو بین دو نشان می گذارم. اگر تمایلی به خواندن آن ندارید، می توانید ادامه یِ متن را بعد از علامت، دنبال کنید.

تصویر از این نشانی برداشته شده است.

/// 

رامایانا، بعد از ماهاباراتا Mahabharata، دومین اثر منظوم و حماسی به جا مانده از دوران باستان هند است که مربوط به دو هزار دویست تا چهارصد سال پیش می باشد (دوران تترا یوگا Tetra yoga)*. این دیوان به زبان سانسکریت است و نگارش آن را به والمیکی Valmiki، حکیم و عارف آن دوره منسوب کرده اند، گرچه برخی معتقدند که این اثر نمی تواند یک نویسنده داشته باشد.
رامایانا، در بیست و چهار هزار بیت وهفت جلد که به ترتیب:

بالا کاندا Bala kanda : مربوط به دوران تولد، کودکی و ازدواج راما









تصویر از این نشانی برداشته شده است.


آیودیا کاندا Ayodhya kanda : مربوط به دوران آماده سازی راما برای تاج گذاری و تبعید او به جنگل
آرانیا کاندا Aranya kanda : مربوط به شیوه یِ زندگی در جنگل و ربوده شدن همسرش سیتا، توسط خدای اهریمنی، راوانا Ravana
کیشکیندا کاندا Kishkindha kanda : مربوط به کمکِ راما به سوگریوا Sugriva، برای گرفتن پادشاهی از برادرش والی Vali و ملاقات راما و هانومان Hanuman (قهرمان و فرمانده یِ میمون ها و همچنین یکی از خدایان هندوان) 
سوندارا کاندا Sundara kanda: مربوط به قهرمانی و دلاوری های انسانی و ملاقات راما با همسرش سیتا 
یودا کاندا Yuddha kanda: مربوط به جنگ سپاهِ راما مقابل لشگر راوانا









تصویر از این نشانی برداشته شده است. 


اوتارا کاندا Uttara kanda، مربوط به تاج گذاری راما، زندگی و فرزندانِ دوقلویِ سیتا و عزیمت رام از این جهان است،
درباره یِ چگونگی و مرام آدمیت و همچنین مفهوم دارما Dharma نگاشته شده است. اگر تمایل داشتید خلاصه ای از این حماسه را به زبان پارسی مطالعه کنید، می توانید از این نشانی، دانلود کنید.

ترتا یوگا Treta yoga *: دومین عصر از اعصار چهارگانه یِ جهان و بشریت، بر اساس باور هندوییسم است. در این دوران، گاوِ دارما Dharma، که نشان و سمبلی از اخلاق و فضیت است، بر روی سه پا از چهار پایِ خود ایستاده است و این به معنایِ آن است که اخلاق، سست تر از دوره یِ پیش از آن، یعنی ساتیا یوگا Satya yoga، شده است. بر اساس این باور، هر عصر، دارما ضعیف تر از عصر ماقبل می شود. چنانچه در دوره یِ سوم، دواپارا Dvapara yoga، دارما Dharma، بر روی دو پایِ خود ایستاده است و دوره یِ آخر، کالی یوگا Kali yoga، که ما در آن نفس می کشیم، تنها روی یک پای خویش ایستاده است. 

\\\

مواد لازم

یکم
آب - سه لیوان

دوم
چای سیاه (ترجیحن آسام) - دو قاشق غذاخوری
دارچین - یک قاشق چایخوری
هل (پودر) - یک قاشق چایخوری
زنجبیل (رندیده یا پودر) - نیم قاشق چایخوری
جوز بویا - یک سوم قاشق چایخوری
فلفل سیاه (پودر) - یک سوم قاشق چایخوری
رازیانه - یک چهارم قاشق چایخوری (اختیاری)
میخک - سه/چهار میخ یا یک چهارم قاشق چایخوری

سوم

شیر - یک لیوان

شکر - دو/سه قاشق غذاخوری (بسته به ذایقه)

برخی از هندوان، انیسون، نعنا، تخم گشنیز، خشخاش و حتی زردچوبه هم در این چای می ریزند که به نظر من زردچوبه در این چای خوشایند نیست و خشخاش، لطافت آن را از بین می برد و تخم گشنیز کمی آن را تلخ می کند. همچنین برخی هندوانِ غرب رفته، روی آن را، با خامه یِ زده شده whipped cream، زینت می کنند.

ظرفِ طبخ چای در هند، با روش ما، که در قوری دم می کنیم تفاوت دارد. شستن قوری ای که در آن ماسالا چای دم شده است، به علت وجود شیر، دردسر زیادی دارد. در هندوستان، چای در قابلمه های کوچک Saucepan، طبخ می شود.

از قسمت یکم مواد شروع کنیم. آب را می جوشانیم و قسمت دوم که ادویه ها و چای باشند را، به آن اضافه می کنیم. طبخ را با شعله یِ پست دو تا سه دقیقه ادامه می دهیم و بعد قسمت سوم را علاوه می کنیم و کمی شعله را تیز می کنیم تا شیر به جوش آید. شعله را خاموش می کنیم و ظرف چای را با درپوش و یک حوله یا دم کنی، بسته و گرم نگه می داریم. این نگهداری پنج تا شش دقیقه حوصله می خواهد.

چای ماسالا حتمن باید از پیش از رفتن به فنجان یا لیوان شما، ازصافی رد شود تا نرم و بی گره باشد.

چای ماسالایِ خوش رایحه، آماده است که خودش را به شما بچسباند و گرمتان کند.

نوش جان

نتونستم ویدئویِ خوبی از طبخ چای ماسالا پیدا کنم. اجالتن این هست.
http://www.youtube.com/watch?v=Sx1vjiXkZSo
.

خوراک هایِ خیابانی/ پائو باجی - Street foods/Pav bhaji

این خوراک، پُستِ سوم از مجموعه یِ خوراک های خیابانی Street food است، که پیشتر، توضیحِ مختصری درباره یِ آن داده بودم. اینجا می توانید آن مطلب را مطالعه نمایید.

پائو باجی Pav bhaji

پائو به نوعی نان سفید ساندویچی گفته می شود که در ایران هم تولید می شود. تصویرش را، اینجا، می توانید ببینید.
"باجی Bhaji" هم به معنایِ ظرفِ سبزیجات (معمولن سیب زمینی، هویج، نخود سبز، گوجه فرنگی، گل کلم و ...) است.
پائو باجی متولد بمبئی Mumbai، است و نامِ آن نیز گویاست."باجی Bhaji"، یک واژه یِ "مراتی Marathi "است که زبان مردمان ایالت ماهاراشترا MAharashtra، همان ایالتی که بمبئی، پایتخت آن است، می باشد. این زبان، از لحاظ تعداد متکلمان، پانزدهمین زبان رایج دنیاست.

مواد لازم 
یکم

سیب زمینی (پخته و له شده) - چهار عدد متوسط
گوجه فرنگی (خرد شده) - چهار عدد متوسط
پیاز (خرد شده) - دو عدد متوسط
فلفل دلمه ای (خرد شده) - یک عدد متوسط

گل کلم (خرد شده) - یک چهارم بوته متوسط
نخود سبز - یک سوم فنجان
زنجنبیل تازه (رنده شده) - یک قاشق غذاخوری
سیر - یک غوزه متوسط
فلفل سبز(خرد شده) - یک تا دو عدد
روغن - دو تا سه قاشق
کره - پنجاه گرم
ادویه پائو باجی* - یک قاشق عذاخوری
نمک

ادویه پائو باجی* (ترکیبِ آسیاب شده این مواد است: دو عدد هل، یک قاشق غذاخوری تخم گشنیز، یک قاشق چایخوری دانه فلفل سیاه، یک قاشق چایخوری رازیانه، یک قاشق چایخوری دانه ی زیره، پنج عدد فلفل قرمز تند و خشک، پنج عدد چوب دارچین در اندازه ی حدودا دو در یک سانتی متری، یک قاشق غداخوری پودر انبه است)

دوم
نان پائو - هشت عدد
گشنیز تازه - مقداری جهت زینت
لیمو ترش - دو عدد
کره - پنجاه گرم
پیاز (ساطوری) - یک عدد

از قسمت یکم مواد شروع کنیم. ابتدا کره و روغن را در تابه ای می ریزیم و پیازها را در آن تفت می دهیم. بعد به ترتیب سیر، گوجه فرنگی، زنجبیل رنده شده یا خمیر زنجبیل را نیز به آن علاوه می کنیم. کمی تفت می دهیم و سیب زمینی کوبیده شده را به تابه اضافه می کنیم. بعد فلفل سبز. بعد از این مرحله با سیب زمینی کوب Potato masher، تمام مواد را در تابه له می کنیم.

تصویر از اینجا، برداشته شده است.

گل کلم خرد شده، فلفل دلمه ای و نخود سبز را بعد از این مرحله اضافه می کنیم و کمی آب در تابه می ریزیم تا مواد پخته شوند. بعضی ها به مواد پائو باجی، کلم نیز اضافه می کنند، به نظر من پائو باجیِ بدون کلم خوشمزه تر آمد، شما اگر دوست دارید، می توانید آن را هم به مواد باجی خود اضافه کنید.حالا قسمت دوم مواد، که در واقع برای سرو کردن این خوراک است. کره را در تابه آب کنید و پائوها را در آن بغلتانید. روی ظرفی را که باجی را در آن ریخته اید، با پیاز ساطوری شده و گشنیز، زینت کنید و کنار آن ها، لیمو ترش و پائوها را بچینید.
روزی که من این خوراک را درست کردم، پائو آماده نداشتم و همان نان ساندویچی های معمولی را برش زدم که از نِگرِ طعم، تفاوتی با هم ندارند.

نوش جان

این دو ویدئو از روش تهیه یِ پائو باجی است.

http://www.ifood.tv/video/pav-bhaji

http://www.youtube.com/watch?v=gtU0_uBvM34&feature=related

خوراک های خیابانی/ وادا پائو - Street foods/vada pav

در مورد "خوراک های خیابانی Street foods"، در پست پیشین، توضیح مختصری داده ام که می توانید اینجا، مطالعه نمایید. این پُست، دومین خوراک خیابانیِ هند است.

وادا پائو- Vada pav

وادا به معنای اسنکِ کلوچه ای است که معمولن از سیب زمینی تهیه می شود و در روغن سرخ می شود. پائو به معنایِ نوعی نان نرم و معمولن مکعب شکل است که در ایران هم تولید می شود. گفته شده ریشه این کلمه از"P~ao"آمده است که در زبان پرتغالی به معنایِ نان است. البته رویِ حرفِ "a" این مَد را، بگذارید. در مورد تولد این خوراک می گویند، شخصی به نام "وایدیا Vaidya" در ایستگاه راه آهنِ "دادارDadar" در بمبئی، دکه یِ فروش" آلو وادا *Aloo vada" داشته است. بعد از درخواستِ یکی از مشتریانش مبنی بر اینکه، وادا را، لایِ پائو بگذارد، به این نتیجه می رسد که ترکیب جدید، بسیار لذیذتر است، خوراک را حجیم تر کرده، از قالب اسنک به یک وعده غذایی، تغییر می دهد و همچنین فقرا و کارگران که نخستین مشتریان این خوراک بوده اند را، راضی تر می کند. از آن پس نام آن را، وادا پائو می گذارد و این خوراک چنان پر طرفدار می شود که دیگران نیز، دکه هایی برای فروش این خوراکِ پر مشتری راه می اندازند و به همان نام عرضه می کنند. از سال دو هزار و یک میلادی، رستوران هایِ زنجیره ایِ عرضه وادا پائو با نام "جامبو کینگ jumbo king" شروع به کار کردند و تا کنون دارای سی و هشت شعبه، تنها در شهر بمبئی هستند و وادا پائو را به دوازده/سیزده روش متفاوت عرضه می کنند.

آلوAloo*: در زبان هندی به معنای سیب زمینی است.







تصویر از این نشانی برداشت شده است.

این خوراک، همچنین با نام "باتاتا وادا Batata vada"معروف است و قوتِ بسیار محبوب و معروف ایالت ماهاراشترا که پایتخت آن، بمبئی Mumbai است، می باشد. وادا پائو، غلیرغم اینکه خوراکِ سنگین و دیر هضمی است، آن را در هر ساعتی از شبانه روز، به عنوان میان وعده یا وعده یِ اصلی می خورند. گاهی به جای صبحانه هم خورده می شود. تصورِ من این بود که، صبحِ علی الطلوع، خوردن چنین خوراکِ چربی، مطلقن خوشایند نیست، اما فقط کافیست یک بار انتحانش کنید، مطمئن هستم که دیگر راهِ گریزی نخواهید داشت.
وادا پائو، غیر از خیابان، پایِ ثابتِ تمام کنتین هایِ canteen دانشگاه و ایستگاه های راه آهن هم هست. هندوان، شعاری برای خوردنِ وادا پائو دارند: "از هر کجا که من و بخری، خوشمزه ام، هر زمان و از هر گذری I am tasty anywhere you bye me, always and in all ways"
هندوان، آن را، با نام برگر هندی به دنیا معرفی کرده اند. گزارش های "CNBC" ،"CNN" و "NDTV" از این خوراک، دال بر محبوبیت آن، نزد توریست های این کشور است.
وادا پائو را با دو یا سه چَتنی (چاشنیِ خودمان)، می خوردند. به این صورت که آن ها را، مثل سس، لای نان یا پائو، می مالند. گرچه این چَتنی ها، مزه یِ این ساندویچ را غنی تر می کند اما اگر تهیه یِ چاشنی ها برای شما، میسر نبود، می توانید از آن ها صرف نظر کنید، کاری که برخی هندوان، خود می کنند.

مواد لازم

یکم
سیب زمینی (پخته و رنده شده) - دو پیمانه
فلفل سبز (خرد شده) - یک عدد
سیر (کوبیده یا بسیار ریز خرد شده) - نیم غوزه متوسط
گشنیز (خرد شده) - نیم پیمانه
آبِ لیمو - دو قاشق غذاخوری
زیره - یک قاشق غذاخوری
تخم خردل - نیم قاشق غذاخوری
نمک

دوم
آرد نخود - یک پیمانه
ارد برنج - یک سوم پیمانه
آب
نمک

سوم
گشنیز (خرد شده) - دو پیمانه
نعنا (خرد شده) - نیم پیمانه
زنجبیل (پوست گرفته و خرد شده) - یک چهارم پیمانه
روغن - یک قاشق غذاخوری
زیره - یک قاشق چایخوری
آبب لیمو- یک قاشق غذاخوری
نمک
فلفل

چهارم
بادام زمینی- نیم پیمانه
نارگیل (رنده شده) - یک سوم پیمانه
فلفل قرمز خشک - دو تا سه عدد
کنجد - یک تا دو قاشق غذاخوری

تمام موادِ قسمت یکم را با هم ترکیب می کنیم و خمیری نسبتن چسبنده از آن می سازیم. سپس آن ها به کُره هایی به اندازه یِ توپ پینگ پونگ، تقسیم می کنیم. برای اینکه خمیر، هنگام ساختن این توپ ها به دستمان نچسبد، باید دستمان را با آب مرطوب کنیم.
برای تهیه یِ خمیر، قسمت دوم مواد را با هم ترکیب می کنیم و خمیری نسبتن رقیق، از آن تهیه می کنیم. توپ هایِ وادا، پیش از سرخ شدن، باید به این خمیر آغشته شوند.











در یک تابه یِ لبه دار، ترجیهن کادای یا کراهی، روغن زیاد بریزید و هنگامی که به اندازه یِ کافی، داغ شد، توپ های وادا را، به خمیر آغشته کنید و در روغن سرخ کنید تا طلایی شوند. با انداختن یک قطره از خمیر در روغن، می توانید میزان حرارتِ آن را بسنجید. اگر به سرعت بالا آمد، روغن، میزان است. بعد از سرخ شن، آن ها را رویِ کاغذِ روغن گیر آشپرخانه بگذارید تا کمی از چربی آن ها را به خود جذب کند.
می توانید وادا ها را لایِ نانِ پائو یا نان همبرگر بگذارید و نوش جان کنید، یا پیش از آن، چنتی ها را تهیه کنید و خوراک را به روش اصلی آن میل کنید.

چنتی نخست: ابتدا از قسمت سوم مواد، چتنیِ سبز را می سازیم. همه ی مواد را با هم ترکیب می کنیم و به کمک مخلوط کن، خمیری از آن تهیه می کنیم.
چَتنی دوم: تمام مواد قسمت چهارم را، در یک تابه یِ بدون روغن می ریزیم و دو تا سه دقیقه تفت می دهیم، به اندازه ای که فقط گرم شوند، سپس آن ها را داخل مخلوط کن می ریزیم و خمیری از آن تهیه می کنیم.
چتنی سوم: در صورت تمایل می توانید، تمبر هندیِ غیر شیرین و بدون هسته را، کمی رقیق کنید همراه با زیره، پودر گشنیز، پودر زنجبیل و آب لیمو، از آن خمیری بسازید. این هم چنتی سوم این خوراک می شود.
اگر می خواهید از چتنی ها استفاده کنید، با توجه به اینکه در مواد ما نمک و فلفل موجود است، به میزان آن ها در کنار هم توجه کنید تا خوراک شما خیلی شور یا خلی تند نشود.
داخل نان ها را چَتنی مال کنید. وادا را، داخل نان بگذارید و طعمِ گرم و بویِ چسبناکِ بندر بمبئی را بچشید. پیشنهاد می کنم برای نوشیدنیِ کنارِ این خوراک، دوغ لذیذ آبعلی را، همراه کنید. مردمان این دیار هم اگر بخواهند حال مضاعف به خود بدهند، این خوراک را با "لاسی/ Lassi" یا "باترمیلک/Buttermilk"*، نوش جان می کنند.

باترمیلک/Buttermilk*: نوشیدنی تهیه شده از شیر گاو است که به علت وجود اسید لاکتیک، طعم آن ترش مزه است و مایع باقیمانده از محصول کره گیری از کره/خامه می باشد. غلضت آن از شیر معمولی بیشتر است و طعمش به دوغ نزدیک است.





















نوش جان

این هم سه ویدئو، از روش های متفاوت طبخِ وادا پائو است. لینک سوم، تصویر دکه ی خیابانیِ عرضه یِ این خوراک است.
http://www.youtube.com/watch?v=iBqDF2XX0h8
http://www.youtube.com/watch?v=PWZDIu3qXPE
http://www.youtube.com/watch?v=41twgG9M7lA
.

خوراک های خیابانی/ سابودانا وادا - Street foods/Sabudana vada

سابودانا وادا Sabudana vada، وادا پائوVada pav، پائو باجی pav bhaji، آلو تیکی Aloo tikki، پانی پوری Pani poori/puri، داهی پوری Dahi poori، فوشکا phuchka، ساموسا Samosa ،پاکورا Pakora، پاپری چات Papr/di chaat،و بسیاری دیگر، از پر طرفدارترین "خوراک های خیابانی street food" درهند هستند. این اسنک ها، غالبن چات Chaat، نامیده می شوند. خوراک فروشی هایِ خیابانی هند، یکی از پر جاذبه ترینِ مکان ها، برای توریست های این کشور است. هفتصد و نود هزار، عددِ نتیجه ی جستجویِ این واژه، در گوگل است. این خوراک ها معمولن بسیار ارزان هستند و همه کس توانایی ابتیاع آن را دارد. اگرچه بیشتر ما ایرانی ها، با دیدن وضعیت تهیه آن ها، از خوردنشان امتناع می کنیم، اما مردمان کشورهای دیگر می خورند و نمی میرند. از شما چه پنهان، من هم بعد از چند ماه اقامتم در اینجا، تاب استقامت در برابرشان را نداشتم، لیکن، چند بار قسر در رفتن، چون دلیلی برای همیشه جَستن نیست، روش تهیه یِ آن ها را یاد گرفتم.
تصمیمم آن است که این خوراک ها را، به نوبت معرفی کنم.


سابودانا وادا - Sabudana vada

وادا vada، در هندوستان به معنایِ اسنکِ کلوچه ای است. سابودانا sabudana، هم نوعی غله است که از گیاهی به نام ساگو، تهیه می شود. متاسفانه در حال حاضر تهیه یِ سابودانا در ایران، مقدور نیست و این پُست، برای ایرانی های مقیم هند، کاربرد دارد. سابودانا وادا، یکی از خوراک های اصلی برای زمان روزه vrat*است که در این روزها، گوشت، حبوبات، سیر و پیاز، از مواد خوراکی، حذف می شوند. برخی مذهبیون متعصب تر، نمک را هم از وعده های خود حذف می کنند. بنابراین سابودانا وادا، در زمان روزه، بدون سیر و پیاز تهیه می شود. در هندوستان، گرفتن روزه برای شکرگذاری یا طلب احسان و مغفرت از یکی از خدایان است و گرفتن روزه در هرکدام از روزهای هفته، معنایِ استمداد از خدایِ آن روز را دارد. روزه یِ دوشنبه مربوط به شیوا Shiva، سه شنبه برای گانپاتی Ganpati، چهارشنبه کریشنا Krishna، پنج شنبه داتاگرو Dattaguru، جمعه لاکشمی lakshmi، شنبه هانومان Hanuman و یکشنبه برای سوریا/میترا surya/Mitra ست.


vrat* در زبان سانسکریت به معنایِ روزه داری است.

مواد لازم

یکم
سابودانا - یک پیمانه
سیب زمینی (نیم پز و رنده شده) - یک پیمانه
فلفل سبز(خرد شده) - یک عدد
بادام زمینی (خرد شده) - یک سوم پیمانه (اختیاری)
پیاز(نگینی خرد شده) یک عدد متوسط
سیر (کوبیده یا خیلی ریز خرد شده) - نیم غوزه یِ متوسط
زیره - یک قاشق غذاخوری
آرد برنج - دو تا سه قاشق غذاخوری
گشنیز (خرد شده) - نیم پیمانه
آبِ لیمو - دو قاشق غذاخوری
فلفل قرمز(پودر) - یک قاشق چایخوری
جوش شیرین - یک قاشق چایخوری (اختیاری)
نمک

دوم
روغن - خیلی

سابودانا را دو تا سه ساعت در آب بخیسانید تا نرم شود.
تمام موادِ قسمت یکم را، با هم ترکیب کنید و خمیری از آن تهیه کنید. از این خمیر، توپ هایی به اندازه یِ توپ پینگ پونگ بسازید و توپ ها را بین دو دست خود فشار دهید تا مسطح شوند و یک تا یک و نیم سانت ضخامت داشته باشند.
بهترین ظرف، برای تهیه یِ این خوراک، کادای یا کراهی است که اگر در دسترس ندارید، می توانید از تابه یِ معمولی برای سرخ کردن آن ها، استفاده کنید. تابه را تا نیمه از روغن پر کنید و زمانی که روغن، داغ شد، واداها را در آن سرخ کنید تا طلایی شوند.
من پیشنهاد می کنم بعد از درآوردن واداها توسط یک کفگیر سوراخ دار، آن ها را روی یک دستمال روغن گیر آشپزخانه بگذارید تا کمی از روغن آن را به خود جذب کند.





















نوش جان

این دو ویدئو، دو روش متفاوت از تهیه یِ این خوراک است.
http://www.youtube.com/watch?v=QuWpWj3kC7U
http://www.youtube.com/watch?v=nCKaggHEgfg
.